In onze jeugd of latere leven, hebben we geleerd niet iedereen te vertrouwen. We hebben geleerd op onze hoede te zijn als we iemand nieuw ontmoeten. Logisch aangezien het leven ons heeft geleerd dat anderen ons in de steek kunnen laten of pijn kunnen doen en we ons dus hiertegen beschermen. We kunnen hierdoor dichtklappen.

Deze zelfbescherming is onbewust actief. We merken het vaak op als we in situaties terechtkomen waar we wel moeten vertrouwen op de ander. Denk aan je verloskundige, therapeut of (toekomstige) partner. Kunnen we vertrouwen op deze persoon?

Dan gaat het schuren en vervelend voelen. Bang dat het vertrouwen in de ander, uitdraait op niets en dat we dan gekwetst worden. Onzekere gevoelens over jezelf en de ander.

Voor mij is dit op het moment een aanwezig thema in mijn leven. I am scared as hell om me bloot te geven:

Ik wil mensen in mijn leven, en zonder vertrouwen, kan er geen band worden opgebouwd. Zonder vertrouwen lopen interacties met anderen niet vloeiend. Maar man, wat roept dit kwetsbaarheid en onzekerheid bij me op! Mezelf bij mezelf houden, betekent lekker veilig in mijn comfortzone en dat ik geen risico’s loop om gekwetst te worden. Maar dat levert me geen persoonlijke groei op, geen goede therapeutische en fijne sociale relaties op.

Dus ik laat de gevoelens van kwetsbaarheid en onzekerheid toe. Ik geef mijn gekwetste hart de liefde die het nodig heeft om zich weer open te stellen om te vertrouwen. Want pas als je vertrouwt, kun je helemaal openstaan voor alle liefde en steun die het leven je te geven heeft.

Ik haal nog een keer adem en ga deze zeer persoonlijke blog toch op de website plaatsen. Ik heb vertrouwen in mezelf en in jou dat het allemaal uiteindelijk goed komt, OOK als het niet goed komt.

Laat jij vervelende emoties, zoals onzekerheid en kwetsbaarheid, toe in het leven?