Ik moest wéér opnieuw inzien in mijn relatie, dat ik al wel honderd keer beseft heb, maar wat mijn hart maar niet lijkt te kunnen geloven: Dat hij toch niet mijn man is en toch niet de teamgenoot die altijd aan mijn zijde zal staan.

Soms zijn er dingen in ons leven die we zó graag via een bepaalde weg willen, dat we niet objectief naar de werkelijkheid kunnen kijken. Want als we dat zouden doen, zouden we allang zien dat de weg die we nu bewandelen, ons helemaal niet naar onze verlangens brengt.

Ergens weet ik dat deze man, hoe fantastisch hij als mens ook is, me niet zal geven wat ik zoek. … maar mijn hart blijft maar hopen:
Dat het allemaal een vergissing is.
Dat als we nu onze groeiprocessen aangaan, we op een dag weer samen zullen komen.
Dat hij wakker zal worden en we samen onze dromen gaan leven.

De waarheid waar ik zo bang voor was.

Een waarheid die, elke keer dat ik het me realiseer, grote tranen over mijn wangen laat lopen omdat we zo’n mooie en intieme verbinding gedeeld hebben in die zes jaar. De geboorte van onze zoons, verhuizen naar een mooi huis in een leuke buurt, maar ook kleine dingen als genieten van dezelfde muziek en samen zingen in de auto. 

En toch.

In al die tranen schijnt er licht door me heen. Heel veel zelfs. Ik loop deze dagen over straat met grote snikken uit mijn verscheurde hart… en een glimlach van oor tot oor.

Want er is maar één ding dat pijnlijker is dan een waarheid onder ogen komen die je eigenlijk niet wilt zien:

Gevangen blijven in een leven dat eigenlijk niet bestaat.

Als ik deze pijn niet aankijk, blijf ik hangen in die illusie dat hij er later op een dag voor me zal zijn, terwijl hij eigenlijk nooit komt. Als een fata morgana die met elke stap die ik zet, weer een stap verder bij me vandaan schuift. En daarom zit er verlossing in mijn tranen.

In erkennen dat dat prachtige beeld waar ik samen met hem naar onderweg was, maar een hersenschim was. Eerst barst de bubbel en doet het gigantische pijn. Maar dan… ontstaat er vrijheid, mogelijkheden, nieuwe hoop.

Want pas als ik eindelijk erken wat er niet meer kan zijn, ontstaat de ruimte om in de toekomst via een nieuwe weg te kunnen vinden wat ik verlang.
Vanaf hier, kan het alleen nog maar beter worden. Ook al doet het in eerste instantie meer pijn dan op mijn fata morgana blijven hopen:

Het is beter zo 🙂 Met dank aan Suzan, mijn spiegel, Reginald voor de talloze gesprekken en Luz die voor mij precies de juiste woorden heeft aangereikt.

P.s. Is er een waarheid in jouw leven die erkend wil worden, ook al doet het misschien eerst pijn?